Arabian Plaything Bölüm 13

Ben Esra telefonda seni bosaltmami ister misin?
Telefon Numaram: 00237 8000 92 32

Ben Esra telefonda seni bosaltmami ister misin?
Telefon Numaram: 00237 8000 92 32

Arabian Plaything Bölüm 13
GÖRÜŞME
“Evet, nedir Kemal?”
Türk, Quireme’nin yüce gücü önünde eğildi. Prenses Karina’dan bir görüşme talebinde bulunmuş, iki Top Honor atı olan Black Beauty ve Saucy Lady’nin ‘Pony Hizmeti’ süresinin uzatılmasına izin vermesini ummuştu. Prenses bu ekibi kullanmaktan hoşlandığından, büyük umutları vardı.
Ancak, umutları çok geçmeden kırıldı.
Kemal bu talepte bulunduğunda Prenses, “Korkarım olmaz, Kemal,” diye cevap verdi. “Bu ikisinin Harem’e geri dönmesi gerekiyor.”
Kemal başını eğerek kabul etti. Prenses Karina ile tartışmak söz konusu olamazdı. Konuşmuştu… hem de otoritesinin süsleriyle çevriliyken konuşmuştu.”
Uzun, şeffaf beyaz bir elbise giymiş, süslü, tahtı andıran bir sandalyenin mor minderine oturmuştu. Arkasında, bir yelpazeyi sürekli ileri geri hareket ettiren çıplak bir köle kız duruyordu, mücevherli yüz hatları ve vücudu parıldayan bir altın rengine boyanmıştı.
Bir başka çıplak, altın köle kız Prenses’in ayaklarının dibinde diz çökmüş, bir tür ayak taburesi görevi görüyordu. Bunlar, Ekselanslarının özel olarak seçilmiş köle kızlardan oluşan kişisel maiyetinden ikisiydi.
Bu şekilde seçilen herhangi bir köle kız için bir onur olarak kabul edilirdi. Belle, o sıralar Saucy Lady olarak hayatını sürdürüyordu ve böyle bir onur için değerlendiriliyordu.
“Siz nasıl isterseniz, Majesteleri.”
“Elbette.” Kelimeler soğuktu. “Eminim uygun adaylarınız vardır?“
”Evet, Majesteleri, ama korkarım az önce bahsettiğim iki kişi kadar kaliteli değiller.“
”Elden bir şey gelmez. Elinizdekilerin en iyisini yapmak zorundasınız.“
”Pekâlâ, Majesteleri,” diye cevap verdi Kemal, eğilerek. Leydi Uzunbacak olmak zorunda, diye düşünüyordu, ama takım arkadaşına gelince, bu daha zordu. Dusky Damsel henüz standartlara uygun değildi. Muhtemelen Frisky Girl, diye düşündü. Buna karar vermek gerekecekti.
“Gidebilirsiniz,” dedi Majesteleri.
Kemal dinleyici salonundan geri çekildi. Yarış pistinde büyük bir resmiyet vardı ama Prenses Quireme Sarayı’nda tam anlamıyla Ekselanslarıydı. Ayrılırken Prenses’in yanındaki ince, altın telefon ahizesini kaldırışını izledi.
“Vesta,” dedi (Vesta baş gözetmen), “şu yeni Amerikalı kızı getir. Kırbaçlanmasının ikinci yarısını bekliyor, değil mi?” (Bir duraklama). “Güzel… Onu kırbaçlanırken izlemek istiyorum.” Quireme Haremi’ndeki hayat ve zamanlar her zamanki gibiydi, diye düşündü Kemal, ön odaya doğru ilerlerken. Kara Güzel ya da Huysuz Leydi gerçekten de oraya dönmeyi dört gözle bekliyor olabilir miydi?”

TRANSFORMASYON
BİR PONY KIZI
KUİREME SARAYINA DÖNÜYOR
Leydi Isabel Dysart, Pony Kızı Huysuz Leydi olarak
zamanını geçirdikten sonra,
köle kız adının Belle olduğu Harem’e geri dönüyor.

Kemal’in Leydi Isabel’in Quireme Haremi’ne dönmeyi dört gözle bekleyip beklemediğine dair spekülasyonuna kesinlikle olumsuz yanıt verilebilir. Öte yandan, daha önce yapabileceğini düşündüğü her şeyin çok ötesinde fiziksel eforla birlikte tam ve mutlak bir aşağılanma içinde altı ay geçirdiği iğrenç Ahır’dan ayrılma ihtimali karşısında ezici bir rahatlama hissettiği de söylenmelidir. Harem insanlık dışıydı ama Ahırlar insan dışıydı.
Orada bir****l seviyesine kadar alçaltılmıştı.
Biriymiş gibi davranılmış, biriymiş gibi kullanılmış ve sonunda biriymiş gibi davranılmıştı. Ve sonlara doğru… inanılmaz bir şekilde… artık buna neredeyse hiç kızmıyordu!
Ödül olarak önerilen şeker topaklarına aldırmıyordu…
Sarsılan kıçına inen acı kırbaca aldırmıyordu…
Alkışlara ya da alaylara aldırmıyordu… deneme bonusu yeni kaba yorumlara… kasıtlı sözlü aşağılamalara. .. terleyen böğrüne yapılan iltifatları…
Halk içindeyken bile… belki de Geçit Töreninde bile… uzuvlarını iki yana açmaya ve doğal işlevlerini yerine getirmeye zorlanmasını umursamamak…
Belki de umursamamak derken, tüm umursamaları geride bırakmış olmak kastediliyordur. Çünkü bunu yapmaktan başka çaresi yoktu…
Kesinlikle hiçbir şey…
Tek teselli, bir kez dizginlerinden kurtulduktan sonra, samanların içine gömülüp uykunun unutkanlığını aramaktı. Şehvetini dindirmek için gelen bir seyis tarafından rahatsız edilmemeyi ummak.
Küçük bir rahatlık.
Ama yine de bir rahatlık.
Yine de bu****l varoluş yakında sona erecekti.
Artık başını sallamak ve kişnemek zorunda kalmayacaktı. Tekrar konuşmasına izin verilecekti. Sadece mütevazı bir şekilde ve bir soruya cevap olarak bile olsa. Bu, yeniden insan olma yolunda atılmış bir adım olacaktı.
Ahırdaki hizmetinin son gününde Kemal, Leydi Isabel’i -hâlâ Saucy Lady- son bir tur için dışarı çıkardı. Bu uzun bir turdu ve Jaunting alanındaki en dik yokuşlardan bazılarını içeriyordu. Kemal yakın bir araba kullandı ve Saucy Lady bu yorucu gezintide bolca deri hissetti. Sonunda yorgunluktan bitkin bir halde Ahırlara döndüğünde, Kemal onu doğruca ahırının arkasındaki Çeki Odasına götürdü… ve orada, hâlâ nefes nefese ve terden sırılsıklamken, Kemal onu bir güzel becerdi.
Bitkin bir Midillinin keyfini çıkarmak Kemal’in en sevdiği eğlencelerden biriydi!
“Seni özleyeceğim Saucy,” dedi istediğini aldıktan sonra.
Ve Saucy Lady neredeyse son kez başını savurup yüksek sesle kişnedi.
Saucy Lady ismi ahırın üstünden indirildi. Yakında bir başkası onun yerini alacaktı. Leydi Isabel… artık sadece Belle… Quireme Sarayı’nın Harem’ine geri götürüldü. Orada bir gözetmen yardımcısı tarafından karşılandı ve içgüdüsel olarak siyah deri giysili figürün önünde diz çöktü.
“Bu köle kız Belle… Midilli hizmetinden sonra geri gönderiliyor,” dedi Kemal kesin bir sesle.
“Ah evet…” Gözetmen bir tomar kâğıdı gözden geçirdi ve sonra yere baktı. “Derhal Bayan Liriam’a rapor vereceksiniz,” dedi. “Teşekkür ederim Kemal… ve iyi geceler…”
Türk, çok iyi tanıdığı muhteşem arka ayaklara son bir kez pişmanlıkla bakarak ayrıldı. Mükemmellik için eğittiği arka ayaklar… ona en büyük memnuniyeti veren arka ayaklar. Her yönden.
Belle diz çökmüş, ayak seslerini duymaya devam ediyordu. Ahırların uzun dehşeti sonunda sona ermişti. Ama önünde ne gibi yeni dehşetler vardı? “Ayağa kalk köle.”
Belle ayağa kalktı. Ama öğrenmiş olduğu gibi itaatkâr bir şekilde durdu. Altı aydır ‘ahır usulleri’yle iç içe olmasına rağmen şimdiden ‘harem usulleri’ne geri dönüyordu.“
”Beni takip et.”
Belle, neredeyse soyut bir şekilde, belinden sarkan tanıdık deri tangayı görerek gözetmenin peşinden gitti. İşte oradaydı, anında acı vermeye hazırdı. Belle bu gerçeği kabullendi. Tıpkı bir köle gibi davranmaya zorlanabileceği gerçeğini kabul ettiği gibi****l.
Bunu kabul etti çünkü gerçekten itaatkâr bir köle kıza dönüştürülmüştü. Fiziksel olduğu kadar zihinsel olarak da dönüştürülmüştü. Ve belki de zihinsel konuşma daha önemliydi. Sadece bu zihinsel dönüşümü gerçekleştirmeyi başaran köle kızlar… köleliklerini kabul edenler… Prenses Karina’nın köle maiyetinin olası üyeleri olarak değerlendirilirdi.
Böyle bir kişisel hizmet için düşünülmekten gerçekten gurur duyacakları bir duruma ulaşmış olmalıydılar.
Kabul deneme veren siteler edilmekten daha da büyük bir gurur.
En düşük kapasitede kabul edilmekten bile. Örneğin, majestelerinin yavrusunun dört taşıyıcısından biri olarak hareket etmek gibi.
Ancak o anda, gözetmenin peşinden giderken, Belle böyle bir ‘onur’ için değerlendirildiğinin farkında değildi. Bayan Liriam ismi onun için hiçbir şey ifade etmiyordu… çünkü bu genç kadın kısa bir süre önce Prenses Karina’nın kişisel köle maiyeti sorumlusu olarak atanmıştı.
“Dizlerinin üzerine çök. Sürün. “
Belle bir an bile gecikmeden öyle yaptı. Bir kapı açıldı. Belle yüksek topuklu siyah botları takip ederek sürünerek kapıdan içeri girdi. “Ahh… Bayan Liriam… Köle kızı getirdim, Belle.“
”Teşekkür ederim, Bayan Jevon.”
Siyah yüksek topuklu botlar tıkırdayarak uzaklaştı. Kapı tekrar kapandı. Belle dört ayak üzerinde durmuş, karo döşeli zeminin desenli mozaiğine bakıyordu. Orada birkaç dakika kalabilirdi… ya da bir saat veya daha fazla. Hiç fark etmezdi. Bir emir alana kadar kıpırdamamalıydı.
Derken aşağıdan ıslık çalan bir sopanın o çok tanıdık sesi geldi. Belle irkildi, istemsiz bir şekilde karın kaslarının kasıldığını hissetti.
Ama sopa üzerine düşmedi…
Soluksuz, iniltili bir nefes.
Başka biri cezalandırılıyordu.
“Devam et! Bir daha söylemeyeceğim!”
Çubuğun ıslığı yeniden duyuldu… yumuşak ete batma sesi… acının ooooouuuff’u. Sesler üç kez daha geldi.“
”Pekala, Tania… ayağa kalk… “
Küçük bir iç çekiş. Yüksek topukların tıkırtısı.“
”Ekselanslarının dairelerinde dekorasyon için kullanıldığında, Tania,” dedi Bayan Liriam’ın keskin sesi, ”mükemmellikten başka bir şey beklemiyorum. Anlaşıldı mı?“
”Evet… Bayan…“
”Doğru. Bir daha dikkatsizlik yaparsan… kaytarırsan… kırbaçlanırsın.“
”Evet, Bayan… “
Belle, az önce cezalandırılanın Karina’nın kişisel kölelerinden biri olduğunu anlamaya başlamıştı. Kalbi küt küt atmaya başladı. O halde gerçekten de Majesteleri’nin dairesinde olmalıydı. Bu şu anlama gelebilir miydi… bu mümkün olabilir miydi…
“Ayağa kalk Belle.”
Bayan Liriam’ın emri Belle’in düşünce zincirini yarıda kesti.
Ayağa kalktı ve sonra ellerini başının üzerine koydu, gözlerini saygıyla yarıya indirdi. Karşısında otuzlu yaşlarının ortasında, sert yüzlü bir kadın duruyordu. Gözleri soğuk bir maviydi; siyah saçlarına kır düşmüştü. Geleneksel siyah deri kıyafeti – bolero, kısa pilili etek, baldıra kadar uzanan çizmeler – altın kaplama ve süslemelere sahipti. Belle arkasında cezalandırılan kızı görebiliyordu. Yüzü ve çıplak vücudu bir tür altın cilayla kaplanmıştı. Evet… hiç şüphe yoktu, ‘kutsalların kutsalı’ndaydı.
“Ben Bayan Liriam,” dedi keskin, otoriter bir ses,
“Ekselanslarının köle maiyetinin Baş Gözetmeni.”
Belle böylesine önemli bir rütbenin huzurunda bulunmaktan dolayı bir tür zayıf baş dönmesi hissetti. Bir tür özel saygı işareti gerekiyor gibiydi – Belle’in Bayan Liriam’ın ne kadar yüksek ve kudretli olduğunu anladığını gösteren bir jest. Neredeyse istemsizce dizlerinin üzerine çöktü ve başını eğdi.
“Sana ayağa kalkmanı söylemiştim!” diye homurdandı yukarıdan gelen ses. Belle, yaptığı hareketin iyi niyetli olmasına rağmen bir hata yaptığının hemen farkına vardı. Ne kötü bir başlangıç!”
Kaçınılmaz emri beklerken içinden küçük bir pişmanlık geçti. Çok geçmeden emir geldi.
“Kaldır kıçını, köle!”
Belle kaldırdı. Gerçekten de. Burnu yere değdi, sırtı eğildi, kalçaları yukarı kıvrıldı. Zorunlu https://thevulcanreporter.com duruş.
Sopa ıslık çaldı ve şiddetle ısırdı…
Bir kez!
İki kez!
Üç kez!
Belle’in dişleri sıkılmıştı… ve her kesikte tıslama sesinden fazlasını çıkaramıyordu. …
Dört kez!
Beş kez!
Altı kez!
Çaresiz bir çabayla, Belle düzgün poposunu yukarıda tutuyor ve tamamen ortaya koyuyordu, sadece çok az bükülüyor ve kıvranıyordu. Bu Bayan Liriam’a deneyimli bir köle olduğunu göstermeliydi… olgun… Majestelerine layık…
Yedi kez!
Sekiz kez!
Tanrım… daha kaç tane olacaktı? Belle artık nefesini tutamıyordu. Sınırları vardı…
Dokuz kez!
On kez!
Belle daha fazlasını beklerken natesinin sıkıldığını ve sıkıldığını hissetti. Ama daha fazlası gelmedi. Bitmişti…
“Ayağa kalk köle.”
Biraz irkilen Belle ayağa kalktı. Saygıdan dolayı dizlerinin üzerine çökmek gibi bir ‘hata’ için bunun gerçekten de ağır bir ceza olduğu bir kez olsun aklına bile gelmemişti! Yine de Quireme Haremi’nde işler böyleydi.“
”Bence en iyisi Belle,” diyordu Bayan Liriam esnek çubuğu bükerken, ”burada emirlerimden en ufak bir sapmayı kabul etmediğimi en baştan öğrenmen. En ufak bir sapma bile, anlaşıldı mı?“
”Evet… oh evet, Bayan… Özür dilerim. Hanımefendi… Cezalandırılmayı hak ettim…”
Sopa Belle’in sol böğrüne saplandı. Sonra sağına…
Ürpererek acıyı içine çekti…
“Sessiz ol köle! Senin fikirlerinle ilgilenmiyorum!”
Belle dudaklarını sıkıca bastırdı. Belki de Harem’den o kadar uzun süre uzak kalmıştı ki, Harem’in demirden kurallarını ve yöntemlerini unutmuştu. Bayan Liriam’ın arkasında Tania’nın ona anlayışla ama sempati duymadan baktığını gördü. Tıpkı durum tersine dönseydi Tania’ya bakacağı gibi.
“Ekselanslarının köle maiyetinde bir yer için değerlendirileceksin, Belle,” dedi Bayan Liriam, sonra durakladı. Belle bir tür heyecan hastalığı yaşadı. Korku da…
Demek ona bir şans verilecekti! Bu bilgi karşısında gerçek bir gurur duyduğu da söylenebilir miydi? Böğründeki iki kesiği hâlâ hissediyordu ama hiçbir şey söylemedi. Bu Bayan Liriam’a çok büyük bir saygıyla davranılmalıydı… Böyle bir pozisyonda olduğuna göre, martinetler arasında bir martinet olmalıydı!“
”Büyük bir onur, değil mi, köle?“
”Evet, Bayan.“
Şimdi Belle olarak adlandırılan bu sevimli yaratık nasıl da değişmişti!”
Ve bunun farkında bile değildi! Asla… asla… bir milyon yıl geçse de Leydi Isabel Dysart iken böyle bir şey söylemeyi (ve bunu gerçekten kastetmeyi!) hayal edemezdi!“
Ah o hayat şimdi ne kadar uzak bir dünyaydı!”
Ah nasıl bir dönüşüm olmuştu!“
”Ancak, henüz bu onuru hak etmedin. Önümüzdeki bir ya da iki hafta boyunca seni yakından gözlemleyeceğim, bir yandan da eğitimden geçeceksin…” Daha fazla eğitim, diye düşündü Belle! “… seni Ekselanslarına hizmet etmeye layık kılacak eğitim.“
Belle başını hafifçe eğdi… layık görülmek istediğini belirtmek için.
”Ve unutma, Belle,” diye devam etti Bayan Liriam soğuk bir şekilde, ”yeni görevlerini öğrenirken, talep ettiğim standartların en yüksek standartlar olduğunu unutma. Elinden gelenin en iyisini yaptığını düşünmezsem, sana verdiğim sopanın tadı, sana vereceklerimin yanında hiç kalır!”
Belle bunun gerçekten başka bir şey olmadığından bir an bile şüphe etmedi. İçinden dondurucu bir his geçtiğini hissetti.
Aynı zamanda elinden gelenin en iyisini yapacağına yemin etti.
“Beni tamamen anlıyor musun köle?”
“Evet Bayan.”
Belle hiçbir kızgınlık hissetmedi. Adaletsizlik duygusu yoktu. Tüm bu barbarca insanlık dışılığa kayıtsız kalmıştı…
Kısacası, kaderini nihayet ve tamamen kabullenmişti…
Quireme Haremi’nde bir köle-kız olduğunu. Prenses Karina’nın kişisel köle maiyetine katılmaya layık görüldüğü için bile onur duyan bir köle-kız.
Ve eğer katılırsa gerçekten gurur duyacak olan bir köle-kız!

Ben Esra telefonda seni bosaltmami ister misin?
Telefon Numaram: 00237 8000 92 32